Na een heerlijk afscheidsmaal met ouders en schoonouders ging zaterdag 03:43 de wekker. Ondanks de gezonde spanning hadden we toch goed geslapen en sprongen we klaarwakker ons nest uit. Drie kwartier later reden we samen met heit en mem richting Schiphol. Daar aangekomen, veel te vroeg want je weet maar nooit, hadden we een nachtelijk bakje koffie gedronken en nog enkele boeken gehaald om de tijd te doden. voordat ons vliegtuig richting Madrid vertrok.

Om 7 uur hebben we afscheid genomen van mijn ouders en ons naar de check in balie begeven. Alleen mijn spuitbus deo mocht niet me dus nog een paar pufjes onder de oksel gedaan en ingeleverd.

Het vliegtuig waarmee we zouden vertrekken had mankementen en er was een ander geregelt vanuit Madrid, dit leverde een uurtje vertraging op.

In Madrid aangekomen, na verder een prima vlucht waar zich de eerste tekenen van de Zuid Amerikaanse klederdracht aantekenden in de vorm van onze vrolijk kleurrijke Peruaanse amigo´s. We moesten ons lichtelijk haasten om de aansluitende vlucht naar Quito te halen. Dus hup in de benen naar de volgende paspoortcontrole en de eerste stempel. Via de metro kwamen we bij het gedeelte van het vliegveld waar we moesten zijn. Nog even naar het toilet voor de voorlopig laatste slok 'veilig' kraanwater en we zeiden het Europeese vasteland tijdelijk vaarwel.

De vlucht vertrok mooi op tijd en na ongeveer 10 uur, 2 'overheerlijke' vliegtuigmaaltijden en een paar fantastische films met spaanse onderiteling waarvan ik de naam gelukkig niet meer weet, vlogen we boven de oude Inca stad Quito. Omdat Quito in no-time erorm gegroeid is qua omvang, ligt het vliegveld niet buiten de stad maar er middenin, hetgeen je de indruk geeft dat je recht op een paar flatgebouwen afvliegt. Gelukkig had onze piloot nog niet op de cocabladeren zitten kauwen en landen we veilig en wel in de hoofdstad van Ecuador.

Hier ging alles van een leien dakje. De tweede stempel was binnen een zucht en een scheet binnen en ook onze backpacks lagen vol verlangen op ons te wachten. Maar het mooiste was weltoen we buiten kwamen, en de eerste volle teugen Ecuadoriaanse'schone' lucht onze longen vulden met benzinedampen, we een man zagen staan met een papiertje met de tekst 'WENDY DOEDEL' erop. Het was Gorki onze hoteleigenaar die ons hoogtpersoonlijk van het vliegveld kwam afhalen. Na een rit van een kwartier, waarin Gorki ons in goed engels het een en ander vertelde over zijn stad, deden we de eerste indrukken op van deze chaotiche heksenketel en ariveerden we bij ons hotel in het nieuwe gedeelte van de stad. Voor 25 dollar per nacht was dit een van de duurdere hotels en dat was te merken ook. Keurige kamer met schone handdoeken en een dito badkamer begroeten ons in onze eerste verblijfplaats van de reis.

Na een heerlijk pastagerecht voor wendy en een pizza voor mij in een wederom veel te luxueus restaurant te hebben verorberd zijn we al lezend heerlijk voldaan en vermoeid in slaap gevallen.