Van Puerto Lopez naar Montanita (Ecuador)

Na ons laatste dagje in Puerto Lopez te hebben doorgebracht wordt het de hoogste tijd om onze reis voort te zetten. Het reisdoel was Montanita, 2 uurtjes reizen vanuit ons o zo geliefde hippie-oord. Tot dusver hadden we nog maar weinig toeristen gezien maar daar kwam snel verandering in.

Montanita is zo´n beetje het surf-walhalla van Ecuador waar meer baggie-shorts en surfboards zijn dan inwoners. We checkten in in een eenvoudige hostal waar de eerste medebewoner die we ontmoetten een Colombiaanse wietroker was die mij om vloei kwam vragen, de toon was dus gezet.

Op het strand van Montanita was het kijken en bekeken worden, een mentaliteit die ons niet erg kon bekoren. Veel te veel te bruine langharige surfers paradeerden over het strand om in de smaak te vallen bij de chicka´s. We besloten om op een rustig stukje strand romantisch te genieten van de zonsondergang onder het genot van elkaar en een Cuba Libre, een prima vervanger van de Beerenburg Cola overigens. Na enige tijd kregen we gezelschap van een enigzins apart uitziende man, Kadi genaamd. Hij kwam uit Peru en was een rondtrekkende fakir. We boden hem een drankje aan en hij begon ons te vertellen over zijn werkzaamheden. Hij liet ons zijn zelfgemaakte atributen zien, waaronder een erg creatief gemaakt voodoo-achtig masker, een handgemaakte dolk en vuurslingers waarmee hij jongleerde. Hiermee probeerde hij ´s avonds op te treden en geld te verdienen om verder te reizen. Al met al een erg boeiende en eigenaardige kerel (want van zulke types leer je wel beter de spaanse taal begrijpen en te spreken) . Na enkele uren ging hij het dorp in om zijn kunsten te vertonen. Wij namen nog een afzakkertje en gingen daarna ook Montanita in voor een hapje en een drankje.

Montanita was leuk hoor een dagje maar het surf-dude gehalte was wel erg hoog en we besloten die avond om de volgende dag weer door te reizen richting Guayaquil.

Van Montanita naar Guayaquil (Ecuador)

Voor het eerst hebben we ons, zowel uit nieuwsgierigheid als lichte trek tegoed gedaan aan de versnaperingen die locals in de bus verkopen. We kozen voor een soort kaas-oliebol die, omdat die lekker lang in de frituurpan liggen, vast niet zoveel bacterien bevatten die zo slecht zijn voor onze westerse magen. Tot nu toe zijn we, op twee dagen koorts na, vrij gebleven ziektekiemen en diarree en dat willen we graag zo houden.

Omdat onze bus een knap tempo te pakken had naar Guayaquil waren we daar verrassend snel en reden we snel een modern, bijna futuristisch ogende, stad binnen. Snel tassen dumpen in een vooraf in de Lonely Planet uitgezocht hostal en daarna snel de stad in op zoek naar een ´Parrilla´ een soort grillhouse waar je het beste vlees van de stad kunt krijgen. Hier ging iets mis; voor een maaltijd betaalden we veel te veel, veel meer dan wat je zou verwachten in een kantine waar het onzettend warm was omdat de stroom voor o.a. de airco was uitgevallen. Terwijl alle andere bezoekers snel hun bescheiden bordje kregen bleven wij hongerig wachten en wachten. Ons wachten werd wel beloond met een zwaar overdadig maal, een schaal vol vlees, kip, karbonade, worst en ander moeilijk te definieren stukken vlees en voor ieder een bord rijst en patat. Volgeten kwam de volgende lading kip, rijst en bonenpap alweer aanzetten en hier hebben we uit beleefdheid wat stukjes van opgegeten. Een hele maaltijd hebben we dus laten staan en toen we weggingen deed een dakloze zich tegoed aan onze leftovers. In het park verderop zijn we gaan uitbuiken en we konden niet echt thuisbrengen waar het nu mis is gegaan, wat hadden we nu eigenlijk besteld?? Ons overpeinzen werd onderbroken door de constatering dat er een paar meter verderop een leguaan op het pleintje liep. Een paar dagen geleden hadden we vol verrukking gekeken naar een leguaan in een boom en hier in Guayaquil liepen ze gewoon door het park. Prachtig om te zien hoe die beesten zich voortbewegen en een onwerkelijk contrast vormen met het redelijk modern leven in Guayaquil.