Na lekker te zijn uitgerust in ons weer veel te luxe hostal en het mooie strand werd het weer eens tijd om te verkassen. Na een tochtje van 20 kilometer met een riksja (moto-taxi) kwamen we aan in Mancora waar we de bus pakten richting Piura, een tussenstopplaats waar verder niet erg veel te beleven viel. We kozen een hostal uit van 2,50 euro p.p.p.n. met gedeelde badkamer, het lukte ons vandaag dus wel om low-budget te backpacken. Wat noodzakelijke dingen geregeld in de stad zoals geld pinnen en het bijwerken van de log en vroeg op bed. Na een uurtje wachten op erg oncomfortabele stoelen op het stationspleintje konden we instappen in de bus die ons naar Chiclayo bracht, een ritje van ongeveer 2 uurtjes door de Peruviaanse woestijn. Vanuit Chiclayo wilden we uitstapjes gaan regelen naar verscheidene archeologische plekken in de buurt uit de tijd van de Moche cultuur, een cultuur die voor het Inca tijdperk een groot deel van Peru omvatte. Maar helaas werden het 5 dagen waarin er niet veel te beleven was, al zou het riool van Chiclayo en ons toilet daar een andere mening over hebben want erge buikpijn en diarree velde ons en we waren gedoemd tot 5 dagen verplicht uitzieken op onze hotelkamer. Op Wendy haar verjaardag dus geen feest helaas. Na een gratis bezoek aan de plaatselijke dokter kregen we een driedaagse antibioticakuur mee die gelukkig snel aansloeg. De volgende dag zijn we met de taxi naar het Jezusbeeld (Christo) gegaan. Deze bleek zicht te bevinden in een erg gevaarlijk gedeelte van de stad. Na enkele foto’s en beelden te hebben geschoten werd het steeds drukker om ons heen met mensen die onze camera’s net iets te interessant vonden. Snel bracht de taxichauffeur ons hiervan op de hoogte en sommeerde ons vlug in te stappen en alle ramen en deuren te sluiten. Als een haas reden we van deze plek vandaan terug naar het veiligere centrum van de stad. Na voor het eerst sinds langere tijd weer normaal te hebben gegeten zijn we vroeg onder de wol gegaan om de volgende dag fit genoeg te zijn om alsnog de uitstapjes te maken. We waren van plan om en de piramides van Tumbes en de musea van Lambayequi te bezoeken maar dit bleek tijdtechnisch niet haalbaar en we besloten voor de musea te gaan. Als eerste was het Bruning museum aan de beurt. De duitse archeoloog Hans Heinrich Bruning ondekte eind negentiende en begin twintigste eeuw vele vondsten uit het Moche tijdperk die hier tentoongesteld werden. Veel keramiek uit deze tijd en gouden en zilveren voorwerpen van de koning sierden de vitrines. Hierna zijn we naar het museum van Lord Sipan geweest, een in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontdekte tombe. Ook hier waren vele kunstschatten en onnoemelijk veel gebruiksvoorwerpen te zien. Het hoogtepunt was een replica van de tombe met de echte resten van Lord Sipan himself (oh ja Anika, de mensen die met de Lord werden meebegraven werden geofferd om hem te vergezellen op zijn reis naar het hiernamaals, alleen is ook maar alleen Tijdens de offerande waren ze onder invloed van de hallucinerende cactus San Pedro en je kunt je dus afvragen of ze dit bewust hebben meegemaakt). Al met al een zeer cultureel dagje waarin we veel te weten zijn gekomen over het tijdperk voor de Inca’s en de Spaanse overheersing. Terug in Chiclayo zijn we gaan eten in ons ‘stamrestaurant’ waar we afscheid hebben genomen van onze ober Fransisco. Hierna werden we opeens aangesproken in het Nederlands en ontmoetten hier onze eerste landgenoot tijdens deze reis, Frits is een gepensioneerde econoom die vrijwilligerswerk deed in het noorden van Peru een leuk gesprek met deze interessante kerel gehad in onze moerstaal. We vervolgden onze reis door de woestijn hetgeen een indrukwekkend schouwspel blijft. De strook woestijn ligt namelijk tussen de Pacific Ocean en het Andesgebergte in en hier kijk je je ogen uit van al die diversiteiten aan natuurschoon. Ook de sombere en grijze woestijnstadjes waar we doorheen reden waren erg vreemd om te aanschouwen. Na vier uur reizen bereikten we de stad Trujillo. Deze stad is genoemd naar de geboortestad van Pizarro in Spanje, de man die het Incarijk ten gronde heeft gericht. Deze woestijnstad was voor ons een tussenstop om een klein stukje verder bij de kust een hostal te zoeken in het badplaatsje Huanchanco. We vonden een leuk hostal met een binnenplaatsje met grote cactussen en hangmatten. Na te hebben ingechecked zijn we verkoeling gaan zoeken op het strand, in deze woestijngebieden is het ongeveer 35 graden in de zon en dus is een verkoelende duik in de oceaan dan wel lekker. Na het strandbezoek zijn we de stad ingegaan om een flesje rum en cola te halen (yep! we zijn weer beter!) om deze onder het genot van een spelletje klaverjassen soldaat te maken. Na een lekker ontbijt met ananassap, dat begint onze favoriet te worden, zijn we met de bus en taxi naar de Piramides van de Zon en de Maan gegaan (huaca del sol y luna). Na een introductiefilm over de geschiedenis van de Moche cultuur werden we door een engelstalige gids rongegeleid in de maanpiramide waar vele mensen vandaag de dag nog bezig zijn de geheimen van de tempel bloot te leggen. Deze 4-lagige tempel (elke Lord kreeg na de dood van de vorige een nieuwe laag) was een van de middelpunten van de Moche cultuur. Vele muurschilderingen symboliseerden rituelen en kalenders die in die tijd erg belangrijk waren. Hier werden gevechten van man tot man gehouden waarbij het traditie was dat de verliezer onder invloed van de hallucinerende San Pedro cactus werd geofferd aan de goden. Hier zagen we ook de beroemde Peruviaanse haarloze hond die een hoge lichaamstemperatuur heeft en dus om die reden ook als huisdier wordt gehouden door reumatische patienten. De zonpiramide lag hier recht tegenover maar daar werd voorlopig nog weinig onderzoek naar gedaan wegens gebrek aan financiele middelen. Vervolgens zijn we met een kippenbusje naar Trujillo teruggegaan om door een niet al te snuggere taxichauffeur naar Chan Chan te worden gebracht (op onze aanwijzingen want meneer had geen idee waar hij heen moest). Chan Chan was in de tijd van de Moche met 50.000 tot 100.000 bewoners waarschijnlijk de grootste stad ter wereld. Hier werden we door een enthousiaste gids rondgeleid in het complex en het was overduidelijk dat onze gids Harold een amerikaansgeorienteerde opleiding had genoten omdat hij veel termen als ‘Yeahhhh’ en ‘Exelaaaaaant’ gebruikte. Aangestoken door zijn enthousiasme zagen we indrukwekkende binnenplaatsen, gangen, pleinen, tombes en binnenmeren. Helaas was door El Nino veel van dit overweldigende stukje Moche geschiedenis verloren gegaan maar de grote lijnen waren nog heel duidelijk zichtbaar en voor ons tot nu toe het hoogtepunt van onze reis. Na de rondleiding spraken we nog even na met Harold en een andere engelstalige gids en zijn vonden het jammer dat veel toeristen Chan Chan links laten liggen en eerder een bezoek brengen aan het beroemde Machu Picchu. Zonder daar nog geweest te zijn konden we ons hier wel in vinden en hopen dat veel mensen die naar Peru gaan naar Chan Chan gaan want dit is absoluut de moeite waard. Na deze drukke dag vol indrukken zijn we weer naar het hostal gegaan en ons gaan voorbereiden op de volgende dag, de trip van Trujillo naar hoofdstad Lima.