Na afscheid te hebben genomen van de nonnen in het klooster kwamen we, na een bustocht van zeven uur, aan in het bij het Titicacameer gelegen Puno. Al snel hadden we een hostal gevonden waar we een tripje voor de volgende dag konden regelen over het meer naar de drijvende rieten eilandjes (Uros) waar we graag heen wilden.

De dag er na zijn we wederom met de kippen van stok gegaan om de boot over het Titicacameer niet te missen. Om acht uur staken we van wal en kwamen we, na een introductiepraatje van onze gids om negen uur aan op een van de 'floating islands'. Deze eilanden zijn compleet gemaakt van riet en worden bewoond door de Uros, een oude volk dat van oudsher leeft van de visserij. Zij zijn het meer opgevlucht om te ontsnappen aan hun vijanden waaronder de Inca's. Zij leven hier al eeuwen op ongeveer vijfenveertig kleine eilandjes. Als er oneenigheid is dan zagen ze de eilanden gewoon doormidden. Tegenwoordig leven zij naast de visserij ook van het toerisme wat de charme hiervan enigzins verminderd. Toch was het enorm leuk om zo'n cultuur te zien en mee te maken. Na een tochtje in een van hun zelfgemaakte rieten boten zijn we verder gevaren naar het eiland Taquile wat drie uur varen was en midden op het Titicacameer ligt. Ook hier woont een volk dat weer met hele andere gewoontes en gebruiken leeft. Na een steile klim van een klein uurtje kwamen we aan in het dorp waar men voornamelijk van het maken van textiel leeft. Een geweldig uitzicht op de bergen van Peru en de besneeuwde toppen van Bolivia viel ons hier ten deel terwijl we hier zelf heerlijk in de zon konden zitten genieten van alles wat dit eiland te bieden had aan Inca en pre- Inca gebouwen en terassen waar men de benodigde gewassen verbouwd. De terugtocht naar het vaste land duurde ongeveer drie uur en we lagen heerlijk voor op het dek te zonnen.

Aangekomen in Puno kwamen we erachter dat er de volgende dag een staking zou plaatsvinden en dat we onze geplande doorreis naar Bolivia niet konden maken.