Paraguay - Paragaaaaaap -

Slechts een dag zijn we in Paraguay gebleven. We kwamen op een zondagochtend aan in grensplaatsje Encarnacion en het viel ons direct op dat het verschil met Argentinie enorm was. Geen elegante koloniale gebouwen, geen steakhouses en geen vriendelijke Argentijnen die altijd wel een praatje willen maken. Encarnacion ademde deze zondagochtend vooral saaiheid uit en behalve een dode hond die midden op de stoep lag te ontbinden konden we geen interessante sightseeing ondekken. We sliepen in een grootschalig hostel waarvan de eigenaar bij de bouw moet hebben gedacht dat de toeristische industrie nog wel eens tot leven zou komen in dit oord.

Na een avond woelen op een kromgetrokken matras besloten we via de Paraguayaanse stad Ciudad del Este weer naar Argentinie te gaan, het land dat tijdens deze reis ons hart heeft gestolen. Ciudad del Este heeft de twijfelachtige eer om als een van de corrupste steden van Zuid-Amerika bekend te staan, gelukkig hebben we van deze stad alleen het busstation gezien. Na een paar uurtjes wachten, leunend op onze overvolle backpacks, stapten we in de bus die ons via Brazilie naar Puerto Iguazu in Argentinie bracht.

Argentinie - Iguazu watervallen -

Weer terug in Argentinie voelde dit echt als thuiskomen. We vonden een huisje dat vergelijkbaar is met een huisje in Center Parcs met een eigen koelkast en zelfs een bovenverdieping waar nog drie andere mensen zouden kunnen slapen. Omdat het low-season was en omdat we een paar dagen wilden blijven konden we een ´handje-klap-achtige´ deal maken over de prijs. Gelukkig en vrolijk gestemd over onze goede deal dronken we die avond wodka-cola en Stella Artois. Zelfs een tropische regenbui kon ons niet deren en een beetje beneveld dansten we die avond in de regen voor ons nieuwe onderkomen.

De volgende dag bleek dat met deze regenbui de herfst aangebroken te zijn in Argentinie, het was wat kouder en ook bewolkt geworden. We besloten ons bezoek aan de Iguazu-watervallen nog een dagje uit te stellen en op internet te zoeken naar een live-verbinding van de nos-uitzending van Koninginnedag. Bea en haar gevolg deed ons dorpje Makkum aan en het speet ons wel een beetje dat we hier niet bij konden zijn. Helaas was de bandbreedte te minimal en konden we pas later een samenvatting downloaden.

Na wat informatie te hebben ingewonnen zijn we de volgende dag naar de Iguazu-watervallen gegaan. De Iguazu-rivier vormt een natuurlijke grens tussen Argentinie, Brazilie en Paraguay en aan deze rivier zijn zo´n 275 watervallen te bewonderen waarvan sommige wel 80 meter hoog. Er wordt beweerd dat de negatieve ionen die bij het watergeweld vrijkomen je in een happy mood brengen. Negatieve ionen of niet, wij vonden het een schitterend plaatje en verwijzen je dan ook graag door naar de foto´s.

Met een bootje zijn we naar het eilandje San Martin gegaan waar je een schitterend uitzicht hebt. De kleurige vlinders en vogels om ons heen, het gedonder van de watervallen en het zonnetje dat voor prachtige regenbogen zorgt, op Bernlef had het een romantische uitwerking en hij merkte op dat dit de perfecte plaats was voor een huwelijksaanzoek... ``Maar dat ga ik niet doen hoor`` lachte hij en giechelend keerden we terug naar het bootje dat ons naar vaste wal bracht.

Omdat een dag te weinig was zijn we de volgende dag teruggegaan en zijn we naar de Duivelsstrot (Spaans: Garganta del Diablo), een bijna cirkelvormige waterval gegaan, echt een wonder der natuur. Tijdens dit bezoek kregen we een enorme plensbui over ons heen dus het water kwam dit keer van alle kanten. Gehuld in een niet erg charmante plastic poncho besloten we de om de Macubatrail te gaan doen, een zeven kilometer lange tocht door de jungle waar we hoopten een tucan te spotten. Met totaal doorweekte schoenen stapten we door de jungle waar we getweeen genoten van de prachtige natuur en ondertussen de bomen afspeurend naar tucans. Plots hoorden we boven ons takken kraken en een groep van zo´n vijftig wilde apen verplaatsten zich, zoekend naar eten, boven onze hoofden. Omdat we deze beestjes alleen van de plaatjes en van de dierentuin kennen was deze aanblik voor ons echt het hoogtepunt van de dag. De tucan hebben we helaas niet meer gezien.

De volgende dag zijn we naar een opvangpark voor dieren gegaan. In dit park zie je zieke dieren, dieren die zijn aangereden en dieren die door spijtoptanten zijn ingeleverd nadat ze een dier als huisdier hadden gehad. Hier zagen we tientallen felgekleurde vogels en ook eindelijk de tucan. Helaas wel in een kooi maar omdat deze dieren na een herstelperiode weer worden uitgezet (waar mogelijk want sommige dieren zijn teveel aan mensen gehecht geraakt) was deze aanblik niet zo dramatisch.

Na een kleine week Puerto Iguazu zijn we ook naar de Braziliaanse kant, Foz do Iguacu gegaan. In tegenstelling tot de Argentijnse zijde waar we met gemak twee dagen rondliepen en van de ene verbazing in de andere vielen hadden we de Braziliaanse zijde snel bekeken. Deze overgeorganiseerde, commerciele kant van de rivier bood peperdure trails aan die je verplicht met een gids moest bewandelen. Dit lokte ons niet erg aan en voor de vierde keer deze reis gingen we terug naar Argentinie.

Brazilie - Pantanal -

Enthousiast geworden van al het natuurschoon van de afgelopen dagen boekten we een busticket naar Campo Grande in Brazilie, een ideale vertrekplaats voor een tocht door de Pantanal, het draslandgebied van Brazilie. Aangekomen in Campo Grande werden we direct overvallen door de vele touroperators die ons een trip naar de Pantanal wilden aanbieden (waar hebben we dit eerder gehoord, Nazca, Cuzco, Tupiza). Van tevoren hadden we op internet al wat research gedaan en de twee beste opties waren overgebleven. Er worden veel trips aangeboden door malafide toeroperators die de natuur niet respecteren en met deze types wilden wij niet in de Pantanal zitten. We besloten, na met beide touroperators om de tafel te hebben gezen, met Pantanal Discovery in zee te gaan. Deze bood ons een gratis overnachting in Campo Grande aan bij boeking en was minder gericht op feestvierende jongeren. Ja, we worden oud. Met een minibus werden we de Pantanal ingereden en al snel zagen we de vele kaaimannen die op kleine strandjes van de zon lagen te genieten. Even later bereikten we onze Pousada, een soort boerderij-hostal dat gerund wordt door mensen die hun hele leven al in de Pantanal wonen.

Als stelletje heb je toch wel enkele privileges en we kregen een redelijk nette tweepersoonskamer met badkamer waar anderen met vier personen in een dorm moesten slapen. Het uitzicht vanaf de Pousada was al zeer de moeite waard, vele watervogels, kaaimannen en een gedomnestiseerde capibara (waterzwijn) waren enkele van de vele dieren in deze prachtige omgeving. ´s Avonds na de eerste rijst met bonen maaltijd werden we door onze gids Marcello (www.marcellobirdwatcher.com) op de hoogte gebracht van de activiteiten van de komende dagen. Met een gevarieerde groep van Japanners, Duitsers, Oostenrijkers, Nederlanders, Brazilianen en een erg maffe Francaise begonnen we de volgende dag aan een boottocht over de Rio Miranda die vol zit met piranas en kaaimannen. Al snel zagen we de eerste tucan vliegen (jippie!!) en we waren meteen helemaal verkocht aan de schoonheid van deze aparte vogel. Langs de oevers van de rivier zagen we vele andere vogels zoals reigers, parkieten, ooievaars en andere vogels met alle kleuren van de regenboog (zie foto´s Iguazu) waarvan we de namen niet zouden weten. Ook kwamen we nog een aap tegen die ons vanuit een boom nauwlettend in de gaten hield. Halverwege de boottocht meerden we aan op een klein strandje midden op de rivier waar een minuut eerder nog een kaaiman lag te zonnen en konden we een duik nemen in de snel stromende rivier vol piranas en kaaimannen, weer eens wat anders dan het Makkumer strand.

Na de boottocht zijn we wezen muildierrijden door de wet-lands van de Pantanal. Paarden zijn niet sterk genoeg om door de Pantanal te rijden en ezels zijn te koppig dus zijn muilezels een ideale combinatie van de goede eigenschappen. Door deze tocht kregen we een goed beeld van de drassige immens uitgestrekte omgeving. Die avond na het invallen van de duisternis werden we overvallen door een plaag van duizenden vliegende kakkerlakken die op het licht van de Pousada afkwamen, een van de minder leuke dieren van de Pantanal. De volgende dag stond er een jeepsafari op het programma door de bosrijke omgeving. Na twee uur rijden kwamen we diep in de Pantanal terecht. Hier gingen we te voet verder op zoek naar allerlei diersoorten die zich in de bossen verschuilen. We zagen zoveel dieren en vogels dat het onmogelijk is om ze allemaal te noemen maar de meest indrukwekkende waren naast de vele tucans de gordeldieren, de Hyacinth ara (blauwe papagaaisoort met de lengte van 90 tot 100 cm), reuze otters, coaties (soort wasberen), reuze miereneters, die een stuk groter waren dan dat we dachten, weer een ander soort apen en een niet al te levendige tarantula spin. Al met al een superdag die we niet snel zullen vergeten. Die avond gingen we in het donker de Pantanal in op zoek naar de nachtdieren. Gewapend met zaklampen zagen we enkele soorten kikkers waarvan de Tiger-Striped Leaf Frog de meest bijzondere was (Ime Jan correct me if i´m wrong). Deze kikker was onze gids in 20 jaar nog maar 5 keer tegengekomen en hij was helemaal enthousiast door deze kleurrijke kikker, en wij natuurlijk ook.

Na een nacht in onze kamer, waar we bezoek hadden van een vleermuis, een kikker en een paar vliegende kakkerlakken, lang leve onze klamboe, begonnen we de volgende dag met piranjavissen. Wendy was de eerste die beet had, een 'schattige' babypirana die zich had laten verleiden door een mooi mals stukje steak aan de hengel (zonde!!!), deze werd weer door onze gids teruggegooid omdat hij te klein was om op te eten. Even later had Wendy opnieuw beet en dit keer zat er een mooie grote volwassen pirana aan de haak die uitstekend geschikt was voor de lunch, mooie variatie op de rijst en bonen voor sommigen. Ik ving zelf ook nog een mooie grote pirana en met de hele groep hadden we in totaal 10 gevangen voor de lunch. Die middag gingen we na het eten floaten over de rivier. Floaten houdt in dat je in een grote binnenband (tube) jezelf laat afglijden door de stroming over de rivier. Onderweg kregen we bezoek van enkele kaaimannen, die ons gelukkig niet al te interessant vonden, en een capibari die het erg leuk vond om tegen onze tubes aan te drukken en geaaid te worden. Na een uur floaten kwamen we bij onze Pousada aan waar we na de laatste rijst en bonenlunch door een busje naar Bonito werden gebracht.

Bonito ligt op de rand van de Pantanal en is een mooie plaats om te gaan snorkelen. Helaas was het weer niet al te best en zijn we daar niet aan toegekomen. Wel hadden we een goed hostal met een warme douche die na de Pantanal erg welkom was. Ook raakten we hier bekend met het fenomeen self-service restaurant hetgeen inhoud dat je voor een x-bedrag zoveel mag opscheppen als je wilt, ja we worden ook hier in Brazilie er niet slanker op. Na twee dagen Bonito werd het weer tijd om de Pantanal vaarwel te zeggen en na een busrit van 33 uur met een kleine tussenstop in Sao Paulo kwamen we aan in Paraty, 250 kilometer onder Rio de Janeiro. De komende dagen is het zon, zee en strand!